همیلا (مناظره پسر ’لر و دختر شهری) - 01

پسرـ ای وای ’یوکینِه که مَنی حور ِ بِهشته

 ئی ’دهدر ِو کینِه که ’چونو حور سرشتِه

تیای ِ پل یو ’پای همه  دلهان ِ برشته

’حکمی  ز پی  قتل همه خلق  نوشته

 پاهاس اِگوی شاخ ِ ’بلور ِ مِنِه ظرفِن                                                 

دستاس مَنی غنچه کِلوس ِ دَم برفِن                                              

دخترـ اِی وای پس این کیست ز ما وصف نماید

با  لهجه  شیرین ز چه  ما  را بستاید

این کیست که هر لحظه به صد رنگ در آید

خواهد که  به  نیرنگ،  دل ِ  ما  برباید

یک   ذره ز مهرش به دلم هیچ اثر نیست                                             

خاکم به سراِی وای خدا این سر ِ خر کیست                                          

پسرـ حرف وا’مو بِزَن اِی ’مو به ’قربون ِ زِ’بونِت

قربون هَمو  زلف  کِرِنج ِ  سرِشونت

قربون  سروزلفت  و کج  زِیدن ِ   شونت

قربون ِ گپاتَنگِت  و’او  خال ِ  ’لوونت

ئی خال سیاه ِ تو که تَش زِیده به جو’نم                                                

وارستن  شَه  پیسه  مَنی بستِه زِبو’نم                                                

دخترـ’هشدار، سروکار تو باسیم بران است

صدتیر جگرسوز به یک عشوه نهان است

اینجاست که یک بوسه ز ما قیمت جان است

آنجا که عیان است چه حاجت به بیان است

ای ’لر به حذر باش که ما سخت کمانیم                                              

هر کس که ز ما   تیر خورَد ما نگرانیم                                         

پسرـ یه بوسه ز’لوهای تو اَر قیمت   جونِه                                                                                        

هرگز تو تصور مکن ’او بوسِه   گِرونه

جون   دادن و اِستِیدِن جون کار ’لرونه

جون حاضره بستون که نگوی کار زِ’بونِه

یالا....... بده  بستون.........                                                  

’یو  بوسه  و  یو  جون                                                  

دخترـ بسیارچو تو بر سر کویم بدویدند

بسیار دویدند و به جائی  نرسیدند

یک  تار ز مویم  به  جهانی  بخریدند

گفتند  سخنها و جوابی نشنیدند

با مهر و وفا چون گِل مار ا نسرشتند                                                       

دردفتر ما حرف محبت ننوشتند                                                       

پسرـ بهتر زِتی یا تو به خدا قبله نمانید

سرو هم چو کَد ِ صاف ِ تو ئی طور رسانید

والله که بهشت هم چو تو ’پرسیل و صفانید

هِاِن ’خته تک ، ره   بِر’وی مَر که پیا نید

تا خیز بِوَنده   مِنِه ’لوات ِ بِووسه                                                      

گَم بِت بِزَنه و سر’گپات ِ یِووسه